روانشناسی رفتاری

روانشناسی رفتاری یک شاخه از روانشناسی است که بر مطالعه و تحلیل رفتار قابل مشاهده افراد تمرکز دارداین شاخه بر این باور است که رفتار از طریق شرطی سازی و تعامل با محیط یادگیری می‌شود و می‌توان آن را با استفاده از شیوه‌های علمی و کنترل شده پیش‌بینی و کنترل کرد . روانشناسان رفتاری به عوامل محیطی بر رفتار تأکید می‌کنند و عوامل ذاتی یا ارثی را نادیده می‌گیرند. این شاخه در اواسط قرن بیستم توسط پژوهشگرانی مانند جان واتسون، پاولوف و اسکینر شکل گرفت.روانشناسی رفتاری چیست؟

تفاوت روانشناسی رفتاری و سایر شاخه‌های روانشناسی

روانشناسی رفتاری یا رفتارگرایی یک شاخه از روانشناسی است که بر روی مطالعه و تحلیل رفتار قابل مشاهده تمرکز می‌کند. این شاخه در اواسط قرن بیستم توسط پژوهشگرانی مانند جان واتسون، پاولوف و اسکینر شکل گرفت. روانشناسان رفتاری معتقدند که رفتار از طریق شرطی سازی و تعامل با محیط آموخته می‌شود و می‌توان آن را با پاداش و تنبیه تغییر داد.

کاربردهای روانشناسی رفتاری

روانشناسی رفتاری کاربردهای متعددی در زمینه‌های مختلف دارد. برخی از این کاربردها عبارتند از:

روانشناسی رفتاری درمانی: این روش برای درمان برخی از بیماری‌های روانی مانند اوتیسم، بیزاری، وسواس و ترس استفاده می‌شود. با استفاده از شرطی سازی، پاداش و تنبیه، رفتارگرایان سعی می‌کنند رفتارهای نامطلوب را تضعیف و رفتارهای مطلوب را تقویت کنند.

ساختن و شکستن عادات: روانشناسی رفتاری نحوه ساختن عادات سالم و ترک عادات بد را نشان می‌دهدبا استفاده از شرطی سازی، تقویت‌کننده‌ها، جایگزین‌ها و خودآگاهی، می‌توان عادات خود را کنترل کرد.

آموزش به کودکان: روانشناسی رفتاری نحوه آموزش ما به فرزندانمان و دانش‌آموزانمان را شکل داده است با استفاده از پاداش، تنبیه، انجمن‌ها و شرط‌بندی، می‌توان به کودکان مهارت‌ها، اطلاعات و رفتارهای جدید را آموخت.

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%81%D8%AA%D8%A7%D8%B1